mataforka

Coś mnie pcha, coś ciągnie. Wszystko byłoby fajnie gdyby nie działo się naraz. Już chciałabym do niego podejść i przychodzą myśli dziwne i strach... Ehh do chrzanu z takim życiem. I jeszcze sama się dobijam tymi piosenkami hihi. Nic się przez te ferie nie uczyłam. A powinnam, powinnam tej historii. Kurde pani taka dobra była. Postawiła mi 5 a ja nie mam głowy. Ja mam ścisły umysł i nie mogę humanistycznych ale jak to komuś wytłumaczyc a szczególnie wapniakom? Mój ulubiony dzień tygodnia - piątek. Początek tego krótkiego, ale jakże pięknego weekendu. I co z tego że w poniedziałek buda skoro jeszcze przed nami niedziela. Już w całym domu posprzątane. Jutro jadę do babki i mam nadzieję że wrócę na mecz i że mnie puszczą :) pozdro 4 all 3mać sie maluszki!!!

I jakoś sobie żyję. Dzisiaj go znowu widziałam już nie mogę wytrzymać, NOOO!!!! Byłam na spacerku z Asią (IM.WEASEL) i SooVką. Byłam nie w sosie ale nie okazywałam zbytnio. Wróciłąm do domu i tata dał mi szlaban na kompa i wychodzenie z domu. Jak widać aktualny hAhA hjah hjah. Ale nie wiem czy mnie w sobotę puszczą na mecz. A jeśli nie to będzie katastrofa. Ja za bardzo lubię mecze ;) A.... Ania sobie pojechała do Cze-wy i się z nią nie widziałam :/. A tak po za tym to wszyscy w domu zdrowi :( załamka załamka totalna bez konkretnego powodu. Jedyny powód to facet. Po co on zaczynał? Żeby szybko skończyć ;( o tak i to jest najgorsze. Bo tak dokłądnie to on nie zaczynał... nie wiem jak to opisać :( to wszystko PRZEZ NIEGO!!! I w dodatku słucham takiej piosenki "Czarne oczy" ivan i delfin a to jest takie hmmm nie lubię ale w sumie to romantyczne :< hmmm

Ja sama siebie nie rozumiem. Wczoraj miałam szajbę, wiem że to denerwuję Anię, ale ja tego nie mogę powstrzymać. Tymbardziej, że byłam taka szczęśliwa, bo widziałam mojego kochanego. Nie widziałam go jakieś 10 dni i już tęskniłam. No i jak go zobaczyłam rano to mi już na cały dzień wystarczyło. Śmiałam się z niczego itd. Było mi przykro jak Ania powiedziała mi że to ją wkur***, ale rozumiem ją. Wieczorem oglądałam mecz, który był baardzo ciekawy, a wynik szokujący wręcz. Bo spodziewałam się, że Manchester wygra. Ale Porto się postarali. Ale mnie rodzinka denerwuje. Siora sie ze mnie śmieje, jak mnie może football interesować. Tata się dziwi, a mama to już wogóle, nie chce ze mną oglądać i muszę do innego pokoju iść. Czuję, że chyba dzisiaj będę miała totalną załamkę. No cóż spróbuję zapobiec. Tak: troszkę poczytam, ugotuję spaghetti, tv a potem spacerek z Anką ale... najpierw to trzeba się obudzić i wstać  :(

Niech nikt sobie nie myśli, że ten blog jest nowy. Ja poprostu usunęłam wszystkie nocie od sierpnia ubiegłego roku. Można powiedzieć, że zaczynam wszystko od nowa. Ten blog będzie przeznaczony to tego co wszystkie inne blogi. Jedyna różnica to to, że dam adres koleżankom. 2 pozostałe moje blogi są wielką niewiadomą przed znajomymi. Piszę tam wszystkie sekrety o których nikt z otoczenia nie może wiedzieć. Powiem tyle: na tym blogu też się będę otwierać i też napiszę kilka sekretów, ale nie aż tak szczegółowo. No to paps ziomy 3mać się mocno!!!!

Ona i on

Długo nie mogła rozpoznać swoich uczuć. Nie wiedziała, że tak naprawdę to bardzo Go kocha. Bo skąd niby miała to wiedzieć? Kiedy był blisko nie traciła głowy, nie mdlała jak zazwyczaj. Wręcz przeciwnie. Zachowywała się normalnie, od czasu do czasu spoglądając na Niego. To spoglądanie przeobraziło się w oglądanie z uwielbieniem i śledzenie każdego kroku. Dopiero po jakimś czasie zapragnęła z nim porozmawiać, powiedzieć mu, że coś do niego czuje. Ale bała się odrzucenia, tego, że On może Ją wyśmiać. Chciała napisać list. Nie znała adresu, a podać Mu go osobiście, to tak jakby z Nim rozmawiała. Podać przez kogoś - kiedyś na pewno się wyda. List napisała, ale pogodziła się również z tym że On nigdy go nie przeczyta.

Zmieniła się. Uczucie, które Ją wypełniło całkowicie usunęło z Niej radość. Coraz częściej płakała. Wszyscy widzieli, że coś Ją gnębi ale nikt nie pomógł. Nikt nawet nie próbował. To i tak nic by nie dało. Zamknęła się w sonie. Nikomu się nie zwierzała, nikomu nie ufała. Przesiadywała samotnie w ciemnym pokoju, albo spacerowała z nadzieją, że może go spotka. Marzyła o spotkaniu i marzenia się spełniały. Czuła wewnętrzną radość kiedy go widziała. Gdy przechodził tuż obok nie patrzyła, ale dziękowała Bogu, że ma Go tak blisko.

Śnił Jej się po nocach. Widziała, że jest gdzieś w pobliżu. Podbiegała, wyznawała Nu miłość i obejmowała. Stali tak przytuleni... Ale sen się kończył. Słońce beszczelnie wdzierało się do pokoju, przerywając i niszcząc ten piękny obraz. Tak bardzo chciała zasnąć i znów zobaczyć Jego twarz. Nie miała tego szczęścia. Tak bardzo zazdrościła innym dziewczynom, które kochały i były kochane. I cierpiała. To bolało. Mimo wszystko odwiedzała te miejsca, w których mogłaby Go spotkać. Widziała Go bez przerwy przed swoimi oczami. Wymyślała scenariusze, jakby tu z Nim porozmawiać. Ale zawsze były dwa wyjścia a jedno z nich to złamane serce. Znienawidziła nieśmiałość, która tak bardzo Jej przeszkadzała. Godzinami wpatrywała się w Jego zdjęcie i coraz bardziej czuła, że Go kocha i potrzebuje.

Pewnego dnia wybrała się na spacer. Intuicja podpowiadała Jej, że Go spotka. Nie mogła przegapić takiej okazji. Być może dzisiaj odważy się z Nim porozmawiać. Wyobrażała sobie te piękne sytuacje ze snów, kiedy nadeszło to dziwne uczucie. Tak, to znaczy, że On jest blisko. Rzeczywiście był. Stał niedaleko, uśmiechał się. Ale zaraz... nie był sam. Był z dziewczyną, Jej koleżanką. Przyspieszyła kroku, oddaliła się. Żal i ból okropny rozrywał Jej serce. Była zazdrosna. Uważała, że oni bawili się dobrze. Nie mogła już tego znieść. Stwierdziłą, że nie ma już u niego szans. Koniec.

Zapłakana wróciła do domu. Nie wiedziała co ze sobą zrobić. Spojrzała w lustro. Od tego płaczu wyglądała okropnie, nie mogła na siebie patrzeć. Drżącymi rękoma sięgnęła po żyletkę. Bała się ale nie wahała. Pomodliła się po czym podcięła sobie żyły. Krew spływała po dłoniach i powoli, stopniowo na podłodze tworzyła się niewielka kałuża. Tymczasem przed oczami miała Jego obraz. Rozpromieniona twarz, taka jak na zdjęciu, mówiłą "kocham cię myszko". Zasnęła...na wieki.

A On, gdy dowiedział się, że Ona nieżyje nie mógł się z tym pogodzić. Świat Mu się zawalił. Jak Ona mogła to zrobić? Przecież On jeszcze nie powiedział Jej jak bardzo Mu na Niej zależy. Przypomniał sobie wszystkie chwile, kiedy wpatrywał się w Nią jak w obrazek. Już wtedy wiedział, że Ją kocha. A Ona dawała mu nadzieje tymi czarnymi oczkami. Zerkała niczym sarenka... taka płochliwa. Chciał mieć Ją przy sobie, osłaniać od wiatru, ogrzewać gdy zimno. Chciał dać Jej poczucie bezpieczeństwa. A kiedy mijali się na ulicy pragnął zatrzymać Ją, objąć i już nie wypuścić. Nikogo nigdy nie traktował tak poważnie jak Jej. Zaraz, zaraz... kiedy widział Ją ostatni raz? Aha, stał wtedy z Jej koleżanką i wypytywał o Nią. Chciał wiedzieć więcej. Tylko dlaczego Ona tak szybko odeszła?

Nienawiść, czuł teraz nienawiść. Do siebie i do tej głupiej nieśmiałości. Na ulicy, kiedy przechodził tak blisko, że prawie Jej dotykał, a Ona zerkała tymi niewinnymi oczami, specjalnie zwalniał kroku. Żeby to dłużej trwało. W tej chwili poczuł okropny żal, rozrywający Go od środka. Rozpłakał się. Sam siebie pytał dlaczego Go to spotkało. Stracił osobę, którą tak bardzo kochał, chociaż skrycie. Nie daruje sobie tego. Z pewnością, ale żyć trzeba, żyć wspomnieniami. A z Nią na pewno spotka się po śmierci i nie będzie już nieśmiały. Nic Mu już nie stanie na drodze. Pokona wszystkie przeszkody, bo przecież wciąż tak bardzo Ją kocha...